Symboolpolitiek?!

Deze column is geplaatst in het Puttens Weekblad van 28 november 2018.

Het woord ‘symboolpolitiek’ heeft een nogal negatieve klank. Logisch. Er wordt immers een politieke discussie mee bedoeld waar het er niet om gaat iets concreets te bereiken. Nee, de discussie is symbolisch: ‘Kijk eens hoe goed wij opkomen voor…’. Heel wat anders is een politieke discussie over een symbool. In de openbare ruimte van ons dorp komen we diverse symbolen tegen. De bekendste is wel ‘De vrouw van Putten’. Het symboliseert het ontstellende verdriet van de vele weduwen na de Tweede Wereldoorlog. Ik herinner me ook nog een politieke discussie over een ander symbool, namelijk het Puttense hert, dat jarenlang net naast het gemeentehuis stond.

Onlangs ontving de gemeenteraad een schrijven van de Gereformeerde Bijbelstichting. Er werd een Statenbijbel aangeboden voor in de raadszaal. Alleen al vanwege het symbolische karakter zou dat heel passend zijn. Immers, de Puttense dorpsgemeenschap is er historisch gezien in geworteld en door gevormd. Maar ook nu maken duizenden Puttenaren ’s zondags de gang naar de kerk, zijn verreweg de meeste scholen in Putten ‘scholen met de Bijbel’ en kennen we tal van verenigingen met een christelijke signatuur.

De gemeenteraad heeft besloten de desbetreffende brief te laten afhandelen door het presidium (fractievoorzitters), die het één dezer dagen bespreekt.

Overigens heeft de Bijbel veel méér dan een symbolische waarde. Vóór alles maakt God Zich bekend. En hoe! Richting de kerst wordt de Bijbelse boodschap wel kernachtig samengevat als: Het Licht (God) schijnt in de duisternis (van ons leven). Voor wie het zien wil.